Een terugreis met hindernissen

Toen ik donderdagavond nog wat lag te lezen in bed ging de telefoon. De vlucht van vrijdagochtend vroeg was gecancelled. De heren Visser and Aalbers moesten in een later vliegtuig van 09:05am. En dan arriveren om 10:05am in Akl. En als we alles goed van te voren regelden konden ze dan nog wel de “aansluiting” van 10:55am naar Hongkong halen. Nou ja. Ik dus maar wakker gebleven om het Kees en Gerben te vertellen. Die zaten nog op hun gemak in de Tiniroto Tavern. Met de kroegbaas en z’n vrouw, en verder niemand. Maar ze hielden het uit tot een uur of tien. Nou ja. Dat was goed nieuws, natuurlijk.
Het enige voordeel was dat we niet zo verschrikkelijk vroeg ophoefden vanmorgen.
We streefden ernaar om voor half acht op het vliegveld te zijn, dan konden ze alles regelen. Nou ja. Dat betekent dus alleen het inchecken voor de internationale vlucht NZ81 naar Hongkong. En het doorboeken van de bagage.

Toen het bij negenen was werd duidelijk dat het “grote” vliegtuig van 9:05 ook vertraging had. Dat bleek uiteindelijk een half uur te zijn.
Dus over half tien vertrokken ze eindelijk……..

En hoe het verhaal verder gelopen is, horen we binnenkort. Ik begreep uit een telefoontje van Kees later die ochtend dat ze de aansluiting niet gehaald hadden, en overgeboekt waren op de “directe” vlucht van Auckland naar London die ’s avonds rond 12 uur zou vertrekken. Op dit moment ben ik natuurlijk vooral benieuwd wanneer ze eindelijk aankomen……

Ondertussen gaat het leven hier op Hackfalls gewoon door. Opmerkelijk is dat het inmiddels van de weeromstuit ineens prachtig weer is geworden. De mannen missen wat!
Vandaag ben ik aan het werk geweest met Daemo en Sam. We hebben de stapels takken bij elkaar gevoegd, die we dinsdag moeten gaan chippen. Daar gaan we maandag ook nog mee verder. En dan dinsdag een lange dag om alles door de chipper te jassen.
Ondertussen wil ik dit weekend weer een bestelling voor een flinke partij nieuwe labels (zo’n 60 stuks) op de post doen. Dan arriveren die eind van de week, hopelijk. En dan heb ik nog tijd genoeg om ze allemaal aan de (goeie) bomen te hangen.

Een dagje naar de grote stad

Vandaag een dagje naar Gisborne geweest om boodschappen te doen.
De heenreis verliep niet voorspoedig. Halverwege de Hangaroa Bluffs (de steile hellingen in het dal van de Hangaroa River) werden we ingehaald door een auto die vervolgens stil stond en ons tot stoppen maande. Het bleek de kroegbaas te zijn. Ik ben z’n naam even kwijt. Shame on me. Colin, heet ie. Toen ik uitstapte zag ie pas dat ik het was. Maar hij hield ons staande om te zeggen dat onze achterband lek was. Onze rally-chauffeur had dat nog niet helemaal ontdekt.

Toch maar even de reserveband omgelegd, al ontbrak dan de zwengel van de krik. En uiteindelijk in town natuurlijk een nieuwe band om laten leggen, want deze was niet meer te redden.

Ondertussen hebben we natuurlijk wel genoten van het fraais dat Gisborne ons te bieden heeft, zoals de clock tower in Gladstone Road.

Ik ben even de library ingedoken, terwijl Gerben en Kees op souvenir-jacht gingen. Daar was weer één van de uiterst vriendelijke dames behulpzaam bij het opzoeken van informatie. Deze keer was het Adrien, die mij hielp om beter zicht te krijgen op de omzwervingen van Te Kooti in de omgeving van Tiniroto.

Daarna de andere boodschappen gedaan. En ook nog even aan het strand geweest.

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
foto’s weer gewoon van Kees (zonder Kees)

Een halve wereldbol verder

Soms moet ik wel denken aan de tijdmachine die in films en stripboeken wordt gebruikt. Druk op de knop en hoeps dan ben je in een andere wereld. Zo denk ik er nu ook over, ondanks dat ik 25 uur in 3 verschillende vliegtuigen heb gezeten. Ik heb nu nog het gevoel dat ik op een andere aarde terecht ben gekomen.

Ze spreken hier engels, het regende (vrijdag) pijpenstelen, Dick is hier, de tulpenboom staat te bloeien en alles wat ik bij me heb zit in mijn rugtas. Dat er in de tijdmachines koffers meegingen kan ik me niet herinneren, dus dat klopt wel allemaal een beetje. Wat ook bijzonder is dat de vogels zo lekker een lenteliedje zingen. Het eerste wat ik hoorde toen ik in Gisborne uit het vliegtuig stapte was een zingende leeuwerik, in de stromende regen. Een heel bekend geluid, maar ik wist eerst niet wat ik hoorde.

Nu is het al ruim twee dagen verder en het begint allemaal te wennen. Na eerst een dag in Gisborne geweest te zijn, zijn we nu op Hackfalls, in ons mooie huisje. Alles nog heel bekend natuurlijk, alsof ik niet weggeweest ben. Dick had natuurlijk alles al netjes voor elkaar gemaakt hier.
Van de zo bekende rust in het arboretum was even niets te herkennen. Vrijdagavond was een groep arborist hier neergestreken en deze waren hier op verschillende plekken aan het werk. Zagen, klimmen, chippen en rondrijden. Vrouwen en kinderen waren ook mee, dat maakte het helemaal een festijn. Kinderen met bootjes op het meer, of ze werden rondgereden op een aanhangwagen. maar ook het zwembad was een trekpleister. Overal waar je keek zag je mensen. Bijzonder wat een ingewikkelde kunsten de arborists uithalen om bomen te zagen of te snoeien zonder andere bomen te beschadigen. Een lust om naar te kijken. Foto’s volgen nog.
Inmiddels al drie keer met Air NZ gebeld, maar mijn koffer is nog steeds in Vancouver, dat begint wel vervelend te worden. Verrassend genoeg vind ik hier nog wat kleren waarvan ik het bestaan niet meer wist.

Gisborne YHA

Gisborne heeft een erg mooie (en trouwens ook gezellige) jeugdherberg. Ik kom er al een paar jaar; dat scheelt ook. Eigenlijk was me geloof ik nooit opgevallen dat er zo’n prachtige grote iep (Ulmus) voor de deur staat (er staat er trouwens ook nog één achter; dat is een rare, met twee schuine stammen).
Maar er was nu geen ontkomen meer aan. De hele straat ligt vol met “dubbeltjes”.

Zelfs op de vensterbank van m’n kamer vond ik ze.

Nu is mijn vraag natuurlijk wie er kan zien welke iep dit is!

Op kraamvisite bij Shelley and Julian

Bij Julian en Shelley is vorige week vrijdag weer een klein meisje geboren. De andere girls, Moana (5), Adriana (4) and Willow (2) mochten de naam bedenken. Het is “Angel Star” geworden.
Het is een piepklein babytje, nog.

De “Ten Talents”, een winkeltje voor ambachtelijk gemaakte wollen kleding etc. had een wollen luierbroekje, en een prachtig truitje van echte “Scheepjeswol”. Dus ik kwam niet zonder cadeau voor de kleine Angel.

Moeder en dochter maken het uitstekend. Julian vindt het ook wel mooi om omringd te worden door zoveel vrouwvolk, geloof ik.

Margriet kwam ook nog even langs. De trotse oma wilde met alle geweld even trampoline springen met de meiden.

Moana

Willow

– – – – – –

Een kleine anecdote in verband met het ingaan van de wintertijd hier:
Ik had met het verhuurbedrijf afgesproken dat ik de chipper, die ik zaterdagmorgen om 8 uur geleend had, zondagmorgen om 9 uur zou terugbrengen. Zondag gaat de zaak een uur later open. Dus ik om half acht weggereden uit Tiniroto. Kom ik in Gisborne aan, is de winkel nog gesloten. Na een paar minuten komt er een kiwi langs, kijkt op het bordje, en komt dan naar me toe om te zeggen dat de zaak pas om 9 uur open gaat. Ik knik enthousiast dat ik dat weet. En, zegt hij…. Het is nu pas acht uur! Op dat moment realiseerde ik me weer dat de wintertijd was ingegaan. Gelukkig had ik koffie bij me, en een boekje….. Maar ik had dus een uur langer kunnen slapen….

Operatie geslaagd

Na een hele zaterdag stromende regen is zondag weer een heel normale zomerse dag. De zon schijnt om half acht al de keuken in en de temperatuur is meteen al 20 graden. En dat terwijl we zaterdag de hele dag de kachel hebben aangehad. We doen, zoals meestal op zondag, heel rustig aan. Diane wilde graag met ons een rondje door het arboretum maken om wat klussen voor de arborist op een lijstje te krijgen. Die komt volgende week ofzo en die zal de echte zware en de klimklussen hier moeten doen. We maken een hele lijst en laten meteen Diane even aan de pindakaasboom ruiken.

Bloem van de pindakaasboom

Deze bloeit nu en de bloem ruikt sterk naar zeep, maar als je de bladeren aanraakt ruiken ze echt naar pindakaas. De schapen houden blijkbaar niet van pindakaas want alle zaailingen blijven staan en beginnen nu een beetje een struik te vormen. Het wachten is nu op de bessen, want als die zichtbaar worden, is het helemaal een bijzonderheid.
Zoals ik uit NL al hoor, begint iedereen al te merken dat de lente er aan komt. De dagen worden langer en verschillende lentebodes zijn al zichtbaar. Hier dus andersom, de dagen worden duidelijk korter, de vogels zingen minder, veel lijsterbessen zitten vol met bessen en de bomen beginnen heel langzaam wat herfstkleur te krijgen.

De meeste bomen zijn nog groen, maar een heel klein beetje herfstkleur is al te ontdekken.

Vandaag, maandag, was dus de dag van het verwijderen van de schroef uit Dick zijn been. Nou, alles is goed gegaan, operatie geslaagd. Er zit nu weer verband om, dat er over twee dagen af mag. Het lijkt al of er wat meer beweging in de enkel komt, maar dat is nog wat te snel om nu te zeggen. In ieder geval zijn er weer grote hoeveelheden pijnstillers voorgeschreven, zoals dat hier elke keer gaat. Je krijgt ze hier in dozen van 100 stuks, maar gelukkig staat de grootste hoeveelheid daarvan nog onaangeroerd.
Terwijl Dick werd geopereerd heb ik mijn laatste dagje in Gisborne vertoefd. Wat boodschapjes enz gedaan, broodje slagroom gegeten en nog even naar de beach geweest. Het was óm voordat ik het wist. Nu nog 1 dag in Hackfalls en dan ga ik weer naar de andere kant van de aardbol.

Langs het strand in Gisborne is een hele rij Norfolk Island pines geplant

Ik vond zojuist wat foto’s die ik jullie nog wel wil laten zien.

Otis komt af en toe even bij ons buurten

Behalve de schapen die ik verleden week liet zien, hebben we hier ook enkele van een ander ras rondlopen.

Terugreis Wilma

Terugreis:

Woensdag 4 maart 2009:
NZ2146 5.30 pm Gisborne vertrek
6.30 pm Akl

NZ87 9.10 pm Auckland vertrek

Donderdag 5 maart 2009:
6.10 am Beijing aankomst
KL898 11.55 am Beijing vertrek
3.10 pm Amsterdam aankomst

Knapdale Eco Lodge

Na een hele warme zaterdag was het zondag gelukkig weer een beetje bewolkt en was er zelfs nog een buitje. De hele zondag lekker geluierd, gezwommen, gelezen en ook nog appeltaart gebakken. Dat laatste doe ik regelmatig om alle afgevallen appels te verwerken. Er is hier een overvloed aan fruit en er komt nog veel meer. De druiven zijn over een maandje rijp, de boom met nectarines hangt vol en we zullen over een paar dagen wel de eerste kunnen gaan eten. En dan verschillende perenbomen die in het arboretum staan en waarvan de takken ook al superzwaar zijn van de peren. Afijn ons paradijsje.

Ook alle volop bloeiende rozen maken deel uit van ons paradijsje

Maandag, dinsdag en woensdag zijn we in Tiniroto gebleven. Ik ben regelmatig wat aan het werk in het arboretum en Dick is bezig met wikipedia artikelen. En natuurlijk een dagelijkse zwemsessie. Een hele goeie oefening voor zijn herstellende been. Hij is helemaal opgeknapt van die galblaasoperatie, alleen misschien nog iets meer slapen dan normaal. Het been is nu nog de grootste belemmering. Hij mag het been voor 25% belasten en dat is maar erg weinig. Dus alles nog met krukken of de rolstoel.
Donderdag zijn we weer eens naar Eastwoodhill gegaan. Om 10 uur op de koffie en het was weer als vanouds gezellig. Op donderdag is de vrijwilligersgroep aan het werk en daar ben ik lekker gaan helpen. De gemiddelde leeftijd van deze groep is denk ik 70 jaar en ik ben Leonoor gaan helpen. Zij is 81 jaar, loopt met een stok, knipt hier en daar wat met de snoeischaar en verzet de sproeiinstallatie. Ze wou graag praten en voordat ik tijd had om wat te gaan doen was het voor haar alweer tijd om naar huis te gaan. Waar ze nou precies de auto had geparkeerd weet ik niet, maar 10 minuten later kwam ze over het gazon aan rijden om haar draai te kunnen maken. Achteruitrijden durft ze niet meer geloof ik, dus dan maar over het gazon om de neus weer de goeie kant op te krijgen. ’s Middags ben ik op zoek gegaan naar de Pinus greggii in Eastwoodwill. Er zouden er 3 moeten staan en ik had er meteen al 1 gevonden. Laat die er nou heel anders uitzien als degene die op Hackfalls staat! Geelgroen zachte naalden, terwijl die bij ons groene en veel stuggere naalden had. Net als verleden jaar had ik al weer een probleemgeval gevonden. Verdere studie zal nog wel volgen. Nu het zomer is en lekker warm weer is het hier een kabaal van jewelste. Overal zitten cicaden te tjirpen, echt oorverdovend. Dit ging trouwens tot minstens 10 uur ’s avonds door. Als het wat kouder wordt houden ze wel op met herrie maken. Maurice nam ons nog mee in de 4wd om te laten zien wat er allemaal gedaan is de afgelopen maanden. Grote vijvers uitgegraven en schoongemaakt, één ervan is nu Dick’s Pond genoemd. Dat was de pond waar wij het eerste jaar ontzettend veel rotzooi uitgehaald hadden.

Eén van de herten op Knapdale was niet bang voor mensen en die liet zich zelfs aaien.

Vrijdagmorgen drinken we nog koffie op Eastwoodhill en daarna aan we naar Gisborne. Na de fysiotherapie gaan we naar Knapdale ecolodge. Deze lodge wordt gerund door Kees Weytmans, (dutchie)die getrouwd is met een kiwi. Op het terrein er omheen heeft hij in de loop der jaren allerlei bomen geplant, veel met name voor houtopbrengst, maar tegenwoordig plant hij alleen nog maar native trees. Ze hebben er Schotse Hooglanders, herten, schapen, honden, eenden en een paard. Bovenop de heuvel is een oude Pa, oud verdedigings werk van de maori’s. Daar werd Dick op de farmbike heengereden en ik ben naar boven gelopen, vergezeld door Walker, een ontzettend lieve hond. Kees weet over het gebied heel veel te vertellen, en we kregen alle ins en outs van de ontwikkeling van zijn stuk land.

Uitzicht vanaf de Pa over de Gisborne laagvlakte. In de verte is Nick's Head te zien.

Ergens op het terrein was nog een bron en aan de andere zijde waren drie mudvolcanoes. Kay, zijn vrouw, zorgde ’s avonds voor een uitstekend diner (met iets te veel wijn). Ook het ontbijt op zaterdagmorgen was geweldig, zeker nadat we eerst uitgebreid van het Spa bad gebruik hadden gemaakt.
Kees staat iedere zaterdagmorgen op de Farmersmarkt met herten salami en honing van eigen bedrijf. Verleden week hadden we hem daar al gesproken, maar hij had het veel te druk voor een praatje. Dus ik heb maar voorgesteld om hem te helpen op de markt en dat vond hij wel leuk. Ik ook natuurlijk. Dus stond ik vanmorgen salami en honing te verkopen. Wilt u een plakje hertensalami proberen meneer en wilt u een beetje honing proeven mevrouw? Om een uur of elf was de drukte wel over en ben ik weer vertrokken. Wat boodschappen halen en weer even naar de Stationmarkt. Het Gisborne treinstation waar verschillende winkeltjes zijn. We komen daar alle jaren al en een maorivrouw wist ook meteen mijn naam te noemen. Ze vertelde dat Dick ook al een keer geweest was en dat hij toen een pet(?) had gekocht. Ze wist natuurlijk niet dat hij een ongeluk had gehad en ik kreeg de allerbeste wensen voor hem mee.
Dick opgehaald uit de bieb en nog een paar kleine boodschapjes gedaan. In de laatste winkel voordat we een uur moeten rijden naar Tiniroto kopen we nog een ijsje. Het is weer een hete dag, ons zwembad thuis lijkt mij heel aantrekkelijk!
Eigenlijk valt er nog veel meer te schrijven, maar het lukt me niet om het dagelijks bij te houden. Misschien volgende week beter, maar niet denken dat er iets aan de hand is als er niets op het weblog verschijnt. Denk dan maar dat ik een beetje lui ben geworden.

Weg met het gips

Zojuist met een 2 kilo pruimen thuisgekomen. Reine Claude denk ik. Van die groene, die inmiddels al geel zijn. Ik wilde er even een paar halen, maar de boom zit zó vol, en allemaal al bijna rijp. Dus meteen maar wat meegenomen om te verwerken tot iets voor de toet ofzo. Nou is pruimen natuurlijk heel gevaarlijk voor de snelheid in de darmen, dus ik moet iets maken wat niet in twee dagen op hoeft.
Woensdag ben ik voor het laatst samen met Pet (86 jaar) distels wezen steken. Zij heeft dat als kind van haar vader ook altijd al moeten doen. Als ze nu bij dochter op bezoek is, is dat een van haar belangrijkste taken. Dagelijks gaat ze met de spade op stap om in ieder geval rond de woonhuizen de distels te verwijderen. Ook wij willen dat onkruid graag kwijt en helpen haar zoveel mogelijk. Woensdag kwam ze mij dus ophalen, gewapend met de schop. Vrijdag gaat ze weer naar Hamilton waar ze woont.

Pet komt mij ophalen om samen distels te gaan steken

Donderdag zijn we weer in het ziekenhuis geweest en daar is Dick van het gips bevrijd. Nu mag hij zijn been langzaam gaan belasten tot 50%. Over 6 weken moet de dwarse pen eruit en dan mag hij er weer helemaal op gaan staan. Wel weer wennen voor hem, zo’n been zonder gips. Vervolgens zijn we naar de oudste zoon van Bill Crooks gegaan. Deze Bill heeft 47 jaar op Eastwoodhill gewerkt en daar hoopten we wat meer informatie over te krijgen. Nou een waterval aan woorden, maar over zijn vader wist ie weinig te vertellen, wel over zichzelf. Hij heeft nu een kleine boomgaard, maar zeker geen organische. De gifdampen waren binnen zelfs te ruiken. Hij wist wel wat andere contacten te noemen die misschien de sterfdatum van zijn vader zouden weten.
We zijn meteen maar twee dagen in Gisborne gebleven. Er zijn altijd wel wat boodschappen te doen en Dick wou graag wat werken in de bieb. Dus de rolstoel was mee en daar hebben we volop gebruik van gemaakt. Inmiddels hebben we ook een invalideparkeerkaart en parkeren is dus geen probleem meer. We logeerden in de YHA, aan de voet van Kaiti Hill, wat weer een heerlijke plek was. Inmiddels is in Gisborne de meeste vakantiedrukte voorbij en keert de rust terug. Rond kerst en oud en nieuw waren er allerlei festiviteiten en waren er ongeveer 40.000 gasten in Gisborne. De bevolking was meer dan verdubbeld. We hebben nog wat bezoekjes afgelegd en getracht de Wrybill te vinden. Ze hielden zich verleden jaar bij de rivier op en waren heel moeilijk te vinden. We konden met de auto een heel eind komen, maar lang niet ver genoeg. 500 meter op krukken door een zandoever ploeteren is wel maximaal.
Zaterdag zijn we naar de Farmers market geweest waar organisch groente en fruit uit de buurt te koop worden aangeboden. Echt een drukte van belang, zeker in vergelijking met verleden jaar toen het net was opgestart. Zeker een vervijfvoudiging van het aantal bezoekers.
Het was weer een hele warme dag vandaag. Toen we weer thuis waren en alles uit de auto hadden geladen konden we gelukkig ons even heerlijk verfrissen in het zwembad. Dick nu dus ook en lekker dat ie het vond!?!? Hij was natuurlijk veel liever aan de 8 kilo leesvoer begonnen die hij uit de bieb had meegebracht.

Pinus greggii die zijn takken heeft laten vallen

Thuisgekomen zagen we dat de boom (Pinus greggii) die al verschillende takken had laten vallen, inmiddels was omgezaagd en opgeruimd. En dat terwijl ik het met Uncle Bob nog even had besproken en hij van geen omzagen wilde weten. Ook de dode bomen mogen we dit jaar nog niet omzagen, misschien dat ze het volgend jaar wel weer gaan doen……..

Pinus greggii met ver op de achtergrond ons huis

Het lijkt wel een bosje bloemen

Nat

Afgelopen donderdag is Dick weer thuisgekomen. Ik was samen met Pet in de auto naar Gisborne gereden om daar behalve Dick ook nog boodschappen te halen. Het was echt een bloedhete dag, ’s avonds hoorde ik dat het 36 graden was geweest. Ik geloof niet dat we het hier ooit zo warm hebben meegemaakt. Maar thuisgekomen kon ik gelukkig een duik in het zwembad nemen, wat een hele verademing was. Inmiddels is het zondag en hebben we de kachel branden! Niet dat het hier nu vriest ofzo, maar sinds gisterenavond 9 uur regent het. Nu dus al 24 uur. De temperatuur is wel aangenaam om te werken, maar we hebben een echte rustdag (gedwongen door al die regen) en vinden het behoorlijk kil geworden. Nou hebben we een heleboel hout en papier wat toch verbrand moet worden, dus doen we dat dit keer maar in onze houtkachel binnen.

Iedereen in de buurt is uiterst gelukkig met die regen. Sinds juli 2008 is er geen regen van betekenis geweest in deze contreien en dat begon een steeds groter probleem te worden. Heel veel weides waren al bruin en met de zomer nog maar net begonnen is dat een hele zorg. Maar nu is iedereen blij met al dat water en de boeren natuurlijk het meest. Diane is vannacht speciaal nog een keer naar buiten te gaan om een vreugdedansje in de regen te maken.

Met Dick gaat het gelukkig goed, door dat gipsen been gaat hij nog niet veel naar buiten, maar hij voelt zich meest van de tijd prima. Ik ga daarom regelmatig alleen op stap om wat te fotograferen en te werken in het arboretum. Zo ook gisteren na het eten. Even een uurtje wat zagen en distels steken. Nou ik kwam niet ver want in de paddock achter het huis was een grote tak uit een eucalyptus gebroken.

Tak uit gumtree verspert de weg

Maar goed dat daar geen schapen onder hadden gelegen, want er zouden er zeker enkele vermorzeld geweest zijn. De tak lag precies op het pad. Met het vermoeden dat het me niet zou lukken, ben ik er toch maar aan begonnen. Dat een tak zo dik en zwaar kan zijn. Maar gelukkig had ik na een uur het pad weer redelijk vrij. Voor de zoveelste keer bedacht ik dat er hier wel 7 Nico’s en consorte nodig zijn!

Om toch ook een beetje van de Nederlandse winter te genieten kijken we regelmatig op het weblog van een vriendin in Nederland. Hier is het prachtig, maar bij jullie vind ik het ook mooi.

O ja, vergeet ik nog bijna onze vangst van gisternacht te tonen.

Mister Possum, onze appeldief