Een halve wereldbol verder

Soms moet ik wel denken aan de tijdmachine die in films en stripboeken wordt gebruikt. Druk op de knop en hoeps dan ben je in een andere wereld. Zo denk ik er nu ook over, ondanks dat ik 25 uur in 3 verschillende vliegtuigen heb gezeten. Ik heb nu nog het gevoel dat ik op een andere aarde terecht ben gekomen.

Ze spreken hier engels, het regende (vrijdag) pijpenstelen, Dick is hier, de tulpenboom staat te bloeien en alles wat ik bij me heb zit in mijn rugtas. Dat er in de tijdmachines koffers meegingen kan ik me niet herinneren, dus dat klopt wel allemaal een beetje. Wat ook bijzonder is dat de vogels zo lekker een lenteliedje zingen. Het eerste wat ik hoorde toen ik in Gisborne uit het vliegtuig stapte was een zingende leeuwerik, in de stromende regen. Een heel bekend geluid, maar ik wist eerst niet wat ik hoorde.

Nu is het al ruim twee dagen verder en het begint allemaal te wennen. Na eerst een dag in Gisborne geweest te zijn, zijn we nu op Hackfalls, in ons mooie huisje. Alles nog heel bekend natuurlijk, alsof ik niet weggeweest ben. Dick had natuurlijk alles al netjes voor elkaar gemaakt hier.
Van de zo bekende rust in het arboretum was even niets te herkennen. Vrijdagavond was een groep arborist hier neergestreken en deze waren hier op verschillende plekken aan het werk. Zagen, klimmen, chippen en rondrijden. Vrouwen en kinderen waren ook mee, dat maakte het helemaal een festijn. Kinderen met bootjes op het meer, of ze werden rondgereden op een aanhangwagen. maar ook het zwembad was een trekpleister. Overal waar je keek zag je mensen. Bijzonder wat een ingewikkelde kunsten de arborists uithalen om bomen te zagen of te snoeien zonder andere bomen te beschadigen. Een lust om naar te kijken. Foto’s volgen nog.
Inmiddels al drie keer met Air NZ gebeld, maar mijn koffer is nog steeds in Vancouver, dat begint wel vervelend te worden. Verrassend genoeg vind ik hier nog wat kleren waarvan ik het bestaan niet meer wist.