Wild Turkeys

Er lopen hier op Hackfalls Station regelmatig wilde kalkoenen rond. Je komt die eigenlijk overal in Nieuw-Zeeland wel tegen, althans op het Noordereiland. Van het Zuidereiland kan ik me even niks herinneren. Volgens Heather & Robertson 1996 (ed. 2005) komen ze alleen in het noordelijk deel van het Zuidereiland voor. Ze zijn, zoals zoveel vogels in Nieuw-Zeeland geïntroduceerd, zo rond 1890. Deze komen – hoe kan het ook anders – uit Noord-Amerika. Ze schijnen vooral op boerderijen voor te komen, als huisdieren, maar soms zijn ze ook echt verwilderd. In de Readers Digest Complete Book of New Zealand Birds (1985) staat dat ze hier via Engeland terecht zijn gekomen. Een groep van veertien, dat heb ik geloof ik nog nooit gezien. Vanochtend kwam ik zo’n groep tegen! Het leken me eigenlijk allemaal jonge vogels van dezelfde leeftijd.

Zonneschijn en regen

Ik ga natuurlijk niet klagen over het weer! Maar het is wel een heel bijzondere zomer, hier. Iedereen die ik erover spreek moet beamen dat het wel heel vochtig is, bijvoorbeeld. En dat er weinig zonnige dagen zijn, en ook dat de temperatuur aan de lage kant is (ik heb van de week al twee keer de kachel aangemaakt).

Hoe snel het kan omslaan blijkt uit deze foto’s.

Om één of andere reden had ik ’s ochtends om 11 uur deze twee foto’s genomen.

En om een nog veel onduidelijkere reden had ik dat ’s middags om 2 uur weer herhaald.

De interessantste foto’s ontstaan altijd toevallig.

Oldtimers op Hackfalls

Vanmiddag bracht een groepje eigenaren van Vintage Cars (in hun ouwe auto’s, natuurlijk) een bezoek aan Hackfalls Arboretum. Toen ze aankwamen regende het nog flink.

Maar gelukkig klaarde het op, toen we door het arboretum liepen.

Het vertrek had nogal wat voeten in aarde. Vooral het aanzwengelen van de oude Ford kostte nogal wat moeite!

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =
meer foto’s:
zie db-blog
en Hackfalls-blog
= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

Waitangi Day

Vanochtend was het droog. Dat is iets dat inmiddels het vermelden waard is, helaas! En ondanks dat het Waitangi-Day was (een nationale feestdag) wilde Kees toch gaan maaien. Nou. Ik ook wel. Dus na eerst twee trailer loads of chips versleept te hebben (één onder de Kevin-nagedachtenis-boom, de Gleditsia triacanthos ‘Sunburst’), en één voor de compost, ging Kees maaien met de weedeater, en ik ging verder met het volstorten van de compost-bin. Dat schiet al lekker op, zeker na vandaag. Ik maaide weer een stukje achter de homestead met de maaimachine. Kees was in de buurt aan het werk. Op een gegeven moment kwam Diane langs, en vertelde dat ze (van Kees) wel wilde leren weedeaten! Van mij heeft ze dat nooit willen leren….. Je vraagt je toch af…..
Nou. Het ijzer maar gesmeed toen het heet was, dus even later liep Diane met de weedeater te zwaaien, onder deskundige leiding van Kees.

Na de lunch waren Kees en Gerben uitgenodigd voor een tochtje over the station met Diane.

Het kostte wat moeite om Gerben los te weken uit zijn boek, maar toen was het zover…..

In totaal zo’n twee uur over the station getourd. Daarbij onder andere naar de Hangaroa River geweest.

Na dat tochtje zijn we ook nog bij Daemo en Sam op bezoek geweest. Dat was heel gezellie, maar het regende toen inmiddels zo hard dat we van het prachtige uitzicht in ieder geval geen toonbare foto’s konden maken. Gauw nog een keer terug als (tja….. als) het beter weer is.

Kees werkt

Er wordt geklaagd door de lezers van dit blog. Over het feit dat er te weinig foto’s in staan waar Kees opstaat. Ik kan me dat voorstellen. Er is geen fotogenieker persoon in ons gezelschap dan hij. Maar de moeilijkheid is dat ie ook onze hoffotograaf is. En de kapper die zijn eigen haren kan knippen……

Maar goed. We hebben er wat aan gedaan. Tijdens één van de schaarse momenten dat hij geen foto’s van ons liep te maken, hebben we hem betrapt…….

foto: van Kees en niet van Kees!

Avonturen op the station

Kees en ik zijn de hele ochtend met Uncle Bob op stap geweest in het arboretum, om “stekkies” te verzamelen van eiken voor iemand die heel goed is in het opkweken van moeilijke gevallen. Eiken zijn heel moeilijke gevallen. Ze zijn eigenlijk bijna niet van stek op te kweken. Maar….. Opkweken van zaad (eikels) is riskant, omdat de kans op hybridisering (ongewenste kruisingen met andere soorten) dan heel groot is, en eikels importeren uit verre landen (bijv. Mexico, waar Uncle Bob veel van zijn eiken vandaan heeft gehaald in de 80-er jaren van de vorige eeuw) is tegenwoordig, door de strenge regels inzake de invoer van biologisch materiaal, bijna onmogelijk. Sommige van de eiken die in het arboretum staan zijn daarom uniek voor Nieuw-Zeeland. En er is dus veel belangstelling om ze te vermeerderen. Maar dat is dus heel moeilijk. Nu is er weer iemand – ik ben de naam even kwijt – in Nelson, die erg goed is in het opkweken van stekken, en die af en toe inderdaad succes heeft. Daarvoor hebben we dus van een stuk of vijfentwintig verschillende soorten eiken stekjes genomen, netjes in plastic zakjes gedaan met wat vochtig veenmos, labeltje erop, netjes dichtbinden dat het zoveel mogelijk vochtig blijft en dan snel opsturen en hopen dat het veilig aankomt bij de kweker. We horen wel wat er van komt.

Uncle Bob was heel enthousiast dat ie deze keer maar liefst twee assistenten mee kreeg. Het kwam erop neer dat ie zelf al snel niet veel meer hoefde te doen, en dus tijd had om weer meer foto’s te maken van zijn geliefde bomen. Die foto’s komen in de database op een DVD waar hij druk mee bezig is.

Kees was nog niet thuis of hij vertrok alweer met Gerben. De bedoeling was eigenlijk om de Hangaroa Rivier op te zoeken, die langs the station stroomt. Maar de wandeling eindigde bij het café van Tiniroto. Jammer dat ze geen portemonnee bij zich hadden, of misschien juist wel niet jammer……

Toen ze weer thuis waren kon Kees meteen mee op de volgende expeditie, met mij. Eerst gingen we een paar labels aan bomen hangen die Uncle Bob vanochtend op naam had gebracht. Daarna zouden we nog even op “the Mule” (letterlijk: de muilezel) – het vierwielig voertuig waarmee we ons hier verplaatsen – een stukje the station oprijden richting de rivier. Nou. Dat was zeer de moeite waard.
De uitzichten over het rivierdal waren schitterend.

Een probleem was echter dat we na enige tijd in de modder vast kwamen te zitten en niet meer vooruit of achteruit konden.

Wat nu? Eerst wat geprutst met plankjes en stukken golfplaat die we in de buurt hadden zien liggen. Daarna toch maar besloten om terug te lopen naar huis – een wandeling van ruim een uur – om de andere 4-wheel drive – die heel wat zwaarder is – op te halen. Even Gerben oppikken, die al zat te wachten met het eten. Gedrieën weer terug gereden richting de rivier. Weer een hele tocht. Waar stond dat ding nou precies? Wat is dat station groot, en wat kun je makkelijk verkeerd rijden op al die heuveltjes, waar nergens een goed pad loopt. Maar goed. Uiteindelijk vonden we de Mule terug en vervolgens hadden we hem in een wip uit de modder.

Toen weer de terugreis, waarbij eens te meer bleek hoe makkelijk je op zo’n groot terrein kunt verdwalen….. Maar uiteindelijk waren we weer veilig thuis voor het donker en smaakte ons het eten dubbel zo lekker.

= = = = =
Alle foto’s natuurlijk weer van Kees, die zelfs in tijden van grote nood de camera altijd stand by heeft.

Hackfalls, here we come

Vanaf het krieken van de dag is het een stralende dag, deze zaterdag. En al die regen van gisteren geeft meteeen een bijzondere sfeer.

Na al dat moois gaan we aan het werk. De laatste chips van de hopen die Wilma en ik voor de vakantie samen met Daemo hadden geproduceerd, hebben we vanochtend opgeruimd. Een paar rhodo’s verwend.
Gerben wil wel even met de nieuwe Mule de chips vervoeren…….. (We zullen maar niet verklappen welke capriolen hij daarbij uithaalt).

Daarna een grote opruimactie. In de hoek van de Oak Paddock waren een aantal takken uit een Quercus bicolor (cat 1961 013) gebroken. Dat kwam eigenlijk doordat er een populier was omgeknakt (denken we). Het was nogal een slagveld. Dat slagveld leverde drie trailers met openhaardhout op, en een mooie bos takken voor de chipper.

Aan het eind van de middag hebben Kees en ik de nieuwe compost-bin van Diane volgegooid met een deel van het materiaal uit de ouwe compost-bin dat er nog naast lag. Die nieuwe compost-bin is gemaakt door Daemo. Hij ziet er fantastisch uit.

foto’s Kees

Welcome swallows

Even terug in de tijd. Al een paar maanden geleden merkte ik dat de zwaluwen die we hier hebben – welcome swallows (Hirundo neoxena; in goed Nederlands: welkomzwaluwen) – en die normaliter vooral op de powerlines zitten, soms ook op de reling van het deck zitten, en soms zelfs gewoon op het deck.

Dat was 15 oktober. Alweer twee maanden terug.
Misschien hebben we al verteld dat die zwaluwen onder de carport broeden? Ze hebben inmiddels jongen en die produceren heeeeel veel viezigheid. Over dat laatste wilde ik het maar niet hebben; we hebben wat voorzieningen getroffen: plastic zeiltjes etc. en daarmee moet het maar lukken. Boeiend is dat dat ene nestje blijkbaar heel veel zwaluwen aantrekt. Regelmatig vliegen er zwaluwtjes rond de ingang van de carport en die gaan dan op het hekje zitten. Ze vliegen – dat is iets minder gezellig – ook voortdurend tegen onze ramen op. Soms houden we de rolgordijnen maar een beetje omlaag, want elke keer die doffe dreunen is ook niet alles…. Ze leren het niet, geloof ik, dat ze niet door die ruiten heen kunnen, maar ze ondervinden er ook niet zo erg veel schade van, denk ik, want ik vind nooit zwaluwenlijkjes.
Goed. Welkomzwaluwen. Schattige kleine zwaluwtjes. Ze lijken wel wat op onze boerenzwaluwen, maar ik schat dat ze wat kleiner zijn.

Vandaag hebben ze een nieuwe attractie ontdekt. M’n auto. Vanochtend zagen we voor het eerst dat ze op de bovenrand van de auto gingen zitten. Niet zomaar eventjes, niet één of twee. Een hele groep, van soms wel tien exemplaren.

We vinden het natuurlijk prachtig. We fantaseren er ook van alles bij, dat die zwaluwtjes weten dat die auto van ons is en dat ze ook weten dat wij vogelvrienden zijn enzo. Maar er is ook een klein nadeel. Daarvan heb ik maar geen foto’s gemaakt. U kunt het misschien wel raden……
En zolang het regelmatig regent spoelt het er wel weer af, zullen we maar denken. Niets kan ons plezier bederven van het kijken naar die prachtige gezellige beestjes.

Shining cuckoo

Gisteren hebben we een shining cuckoo gezien! Ik geloof dat ik al eerder over de shining cuckoo verteld heb. Ik heb hem dit jaar voor het eerst “ontdekt”. Het is een vogel(tje) dat je eigenlijk alleen maar hoort, en bijna niet ziet. Om hem te ontdekken moet je dus de roep kennen. Nou. Die heb ik dus dit jaar leren kennen. Het is heel duidelijk. Maar dat is meestal zo voor dingen, als je ze eenmaal kent. In het begin maakte ik nog enthousiast elke keer dat ik het vogeltje hoorde een aantekening, maar tegenwoordig komt het vaak genoeg voor dat we er één horen, en er niet eens meer iets over zeggen tegen elkaar.
Toen ik hem hier dit voorjaar zo enthousiast hoorde roepen was ik nog even bang dat ie misschien z’n snavel al zou houden voordat Wilma er was. Maar hij zingt nog steeds enthousiast. Het geluid kun je horen op nzbirds. Even op de shining cuckoo (Pipiwharauroa) klikken en daar is ie… Een piepje dat langzaam omhoog lijkt te gaan en aan het eind ineens abrupt omlaag gaat. Dat laatste stukje, dat omlaag gaan (één of meer keren) hoor je niet altijd. Soms hoor je alleen het omhooggaande liedje. Maar ook dat herken je na een tijdje goed.

De shining cuckoo, of pipiwharauroa (Maori spreken de wh uit als f; nou ja; eigenlijk iets tussen onze v en f in) – latijnse naam Chrysococcyx lucidus –, is iets groter dan een mus. En hij roept dus geen koekoek, zoals onze koekoek. Ik weet ook niet waarom ie koekoek heet. De officiële naam is shining bronze cuckoo. In het Nederlands gouden bronskoekoek, maar ik weet niet of dat iemand iets zegt, dus ik hou het maar op shining cuckoo. De eigenschap die deze shining cuckoo met onze koekoek gemeen heeft, is dat het ook een broedparasiet is. Dus een vogel die stiekem eieren legt in het nest van een andere vogel. Zelf geen nest maken. En zelf ook niet voor de kinderen zorgen. In het geval van de shining cuckoo is de “gastheer/-vrouw” meestal de grey warbler, Riroriro (Gerygone igata). Die horen we (natuurlijk) ook de hele dag. Een heel leuk zangetje. Zoek maar op op nzbirds.

Nu is een typische eigenschap van de shining cuckoo – Narena Oliver van nzbirds schrijft daar ook al over – dat ie een tamelijk verborgen levenswijze heeft. Ik had er een week of zo geleden één weg zien schieten (dacht ik), maar verder had ik er nog nooit één gezien. En Wilma dus ook niet.
Gisteren kwamen we terug uit de Oak Paddock, waar we even naar de Callistemons waren wezen kijken (“lampenpoetser” heet die boom in het Nederlands! We zullen er binnenkort wat over schrijven). We kwamen achter de homestead langsrijden in de Mule, en dan draai je het open stuk op, waar ons huisje ook in staat. Daar loopt een bovengrondse electriciteitsleiding. En op die draad zat een vogeltje. Dat is niet zo verwonderlijk. Er zitten eigenlijk altijd wel welcome swallows (Hirundo tahitica) op (daarover moeten we ook snel meer vertellen; ze broeden onder de carport van ons huisje!). Maar op één of andere manier zag ik iets raars aan dat vogeltje. Dat het geen zwaluw was. En ook geen huismus. Ik gebaar Wilma te stoppen en de motor af te zetten. We hadden natuurlijk uitgerekend op dit belangrijke moment weer geen verrekijker bij ons. Altijd heb je een verrekijker bij je, en dan heb je hem niet nodig. En als je hem dan één keer niet bij je hebt…., dan gebeurt er dit. Maar Wilma had wel haar fototoestel bij de hand. En als je daarmee maximaal inzoomt zie je ook meer dan met het blote oog……
Kijk maar.

(klik op het plaatje voor een vergroting)

Jawel hoor. Een shining cuckoo. Zomaar, recht voor onze neus, op de electriteitsdraad. Hij zong niet. Maar op één of andere manier was ie onmiskenbaar. Zelfs met tegenlicht. En op de foto is heel duidelijk de gestreepte buik te zien.

Ook de lichte staart is op de foto goed te zien.

Ik heb Wilma ooit beloofd dat ik haar elke dag van haar leven een nieuwe vogelsoort zou laten zien. Dat was een beetje te optimistisch. Dan blijft er geen tijd meer over voor iets anders. Niet voor bomen, niet voor röntgenfoto’s. Niet voor familie en vrienden. We halen misschien vijf soorten per jaar….. Maar dit was dus zo’n dag dat we een nieuwe soort hadden. Alweer een exciting Sunday!

Een halve wereldbol verder

Soms moet ik wel denken aan de tijdmachine die in films en stripboeken wordt gebruikt. Druk op de knop en hoeps dan ben je in een andere wereld. Zo denk ik er nu ook over, ondanks dat ik 25 uur in 3 verschillende vliegtuigen heb gezeten. Ik heb nu nog het gevoel dat ik op een andere aarde terecht ben gekomen.

Ze spreken hier engels, het regende (vrijdag) pijpenstelen, Dick is hier, de tulpenboom staat te bloeien en alles wat ik bij me heb zit in mijn rugtas. Dat er in de tijdmachines koffers meegingen kan ik me niet herinneren, dus dat klopt wel allemaal een beetje. Wat ook bijzonder is dat de vogels zo lekker een lenteliedje zingen. Het eerste wat ik hoorde toen ik in Gisborne uit het vliegtuig stapte was een zingende leeuwerik, in de stromende regen. Een heel bekend geluid, maar ik wist eerst niet wat ik hoorde.

Nu is het al ruim twee dagen verder en het begint allemaal te wennen. Na eerst een dag in Gisborne geweest te zijn, zijn we nu op Hackfalls, in ons mooie huisje. Alles nog heel bekend natuurlijk, alsof ik niet weggeweest ben. Dick had natuurlijk alles al netjes voor elkaar gemaakt hier.
Van de zo bekende rust in het arboretum was even niets te herkennen. Vrijdagavond was een groep arborist hier neergestreken en deze waren hier op verschillende plekken aan het werk. Zagen, klimmen, chippen en rondrijden. Vrouwen en kinderen waren ook mee, dat maakte het helemaal een festijn. Kinderen met bootjes op het meer, of ze werden rondgereden op een aanhangwagen. maar ook het zwembad was een trekpleister. Overal waar je keek zag je mensen. Bijzonder wat een ingewikkelde kunsten de arborists uithalen om bomen te zagen of te snoeien zonder andere bomen te beschadigen. Een lust om naar te kijken. Foto’s volgen nog.
Inmiddels al drie keer met Air NZ gebeld, maar mijn koffer is nog steeds in Vancouver, dat begint wel vervelend te worden. Verrassend genoeg vind ik hier nog wat kleren waarvan ik het bestaan niet meer wist.