Avonturen op the station

Kees en ik zijn de hele ochtend met Uncle Bob op stap geweest in het arboretum, om “stekkies” te verzamelen van eiken voor iemand die heel goed is in het opkweken van moeilijke gevallen. Eiken zijn heel moeilijke gevallen. Ze zijn eigenlijk bijna niet van stek op te kweken. Maar….. Opkweken van zaad (eikels) is riskant, omdat de kans op hybridisering (ongewenste kruisingen met andere soorten) dan heel groot is, en eikels importeren uit verre landen (bijv. Mexico, waar Uncle Bob veel van zijn eiken vandaan heeft gehaald in de 80-er jaren van de vorige eeuw) is tegenwoordig, door de strenge regels inzake de invoer van biologisch materiaal, bijna onmogelijk. Sommige van de eiken die in het arboretum staan zijn daarom uniek voor Nieuw-Zeeland. En er is dus veel belangstelling om ze te vermeerderen. Maar dat is dus heel moeilijk. Nu is er weer iemand – ik ben de naam even kwijt – in Nelson, die erg goed is in het opkweken van stekken, en die af en toe inderdaad succes heeft. Daarvoor hebben we dus van een stuk of vijfentwintig verschillende soorten eiken stekjes genomen, netjes in plastic zakjes gedaan met wat vochtig veenmos, labeltje erop, netjes dichtbinden dat het zoveel mogelijk vochtig blijft en dan snel opsturen en hopen dat het veilig aankomt bij de kweker. We horen wel wat er van komt.

Uncle Bob was heel enthousiast dat ie deze keer maar liefst twee assistenten mee kreeg. Het kwam erop neer dat ie zelf al snel niet veel meer hoefde te doen, en dus tijd had om weer meer foto’s te maken van zijn geliefde bomen. Die foto’s komen in de database op een DVD waar hij druk mee bezig is.

Kees was nog niet thuis of hij vertrok alweer met Gerben. De bedoeling was eigenlijk om de Hangaroa Rivier op te zoeken, die langs the station stroomt. Maar de wandeling eindigde bij het café van Tiniroto. Jammer dat ze geen portemonnee bij zich hadden, of misschien juist wel niet jammer……

Toen ze weer thuis waren kon Kees meteen mee op de volgende expeditie, met mij. Eerst gingen we een paar labels aan bomen hangen die Uncle Bob vanochtend op naam had gebracht. Daarna zouden we nog even op “the Mule” (letterlijk: de muilezel) – het vierwielig voertuig waarmee we ons hier verplaatsen – een stukje the station oprijden richting de rivier. Nou. Dat was zeer de moeite waard.
De uitzichten over het rivierdal waren schitterend.

Een probleem was echter dat we na enige tijd in de modder vast kwamen te zitten en niet meer vooruit of achteruit konden.

Wat nu? Eerst wat geprutst met plankjes en stukken golfplaat die we in de buurt hadden zien liggen. Daarna toch maar besloten om terug te lopen naar huis – een wandeling van ruim een uur – om de andere 4-wheel drive – die heel wat zwaarder is – op te halen. Even Gerben oppikken, die al zat te wachten met het eten. Gedrieën weer terug gereden richting de rivier. Weer een hele tocht. Waar stond dat ding nou precies? Wat is dat station groot, en wat kun je makkelijk verkeerd rijden op al die heuveltjes, waar nergens een goed pad loopt. Maar goed. Uiteindelijk vonden we de Mule terug en vervolgens hadden we hem in een wip uit de modder.

Toen weer de terugreis, waarbij eens te meer bleek hoe makkelijk je op zo’n groot terrein kunt verdwalen….. Maar uiteindelijk waren we weer veilig thuis voor het donker en smaakte ons het eten dubbel zo lekker.

= = = = =
Alle foto’s natuurlijk weer van Kees, die zelfs in tijden van grote nood de camera altijd stand by heeft.

Wilma in de bocht

Vandaag zou Wilma een stukje voor dit blog maken. Stel je voor: we zitten in de library at Eastwoodhill Arboretum. Ik zoek ijverig naar een boom die in Uncle Bob’s catalogue staat, maar die nergens te vinden is, en Wilma is aan het schrijven. Op een gegeven moment klinken er ineens klanken, die een dame niet wel voegen, en die ik dus niet zal herhalen, en die hun oorzaak vonden in het feit dat de dame ontdekte dat ze in het Engels zat te schrijven, en niet in het Nederlands! Wie had dat kunnen denken. Afijn. Van de nood een deugd gemaakt. Zij publiceert haar verhaal op het db-blog (dat immers “Engelstalig” is), en ik maak wel iets voor dit blog.
Een soort vertaling dus. Engels schrijven gaat mij niet zo goed af, maar vertalen des te beter. Dat was op de middelbare school al zo, en dat is nog steeds zo. Vooral vrij vertalen was en is mijn specialiteit!

Ik doe er natuurlijk wat andere foto’s bij, anders wordt het allemaal wel erg saai. Dus als je alle foto’s wil zien moet je ook het db-blog lezen (hier).

We zijn vanmorgen uit Hackfalls vertrokken, om met een omweg naar Eastwoodhill te rijden. Ik had die omweg al eens eerder gemaakt. Wilma nog niet. Op het onderstaande kaartje in geel de route van vandaag, en in groen de “normale” route (die ook al niet echt de rechte lijn van A naar B is).

De omweg luistert naar de naam Pehiri Road, of misschien Pehiri Tahunga Road. We volgen eerst de Tiniroto Road in de richting van Gisborne tot net voorbij Kiteroa. Daar slaan we linksaf om vervolgens een paar uur alleen op de wereld te zijn. Vooral het eerste stuk van de route is interessant omdat er nog relatief veel native trees (en grote!) langs de weg staan. Daar gaan we binnenkort nog eens mooie foto’s van proberen te maken. Na een tijdje de Waikura River gevolgd te hebben, komen we bij de plaats waar die uitstroomt in de Hangaroa River. Terug in het dal van de Hangaroa River dus. We blijven dan de Hangaroa River volgen.
Soms is het dal van de rivier vrij breed.

Op andere plaatsen, zoals hier ter hoogte van Kupenga station, is het dal aanzienlijk steiler.

Na Kupenga volgt Tahunga. Dat is weer zoiets bijzonders van Nieuw-Zeeland. Dan heb je (gerekend vanaf de Tiniroto Road 32 km gereden; 20 over een geasfalteerde weg, en daarna nog eens 10 over een gravel road), en dan kom je bij een…… golfbaan.
Nou gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat we vervolgens, na Tahunga gepasseerd te zijn, al weer na een paar kilometer op een verharde weg komen, die ons vervolgens naar de Wharekopae Road brengt. En dat is de weg waar Eastwoodhill Arboretum aan ligt. Maar het blijft een wonderlijke ervaring. Kilometers lang door een leeg land rijden. En dan ineens een golfbaan tegenkomen.

Van deze kant naderen we Eastwoodhill zelden. Voor ons is het dus bijzonder om het Millenial Wood, de meest recente uitbreiding van Eastwoodhill aan de westkant, vanaf de weg te zien. Gegeven het feit dat het nog maar 11 jaar oud is, ziet het er al heel erg mooi uit….

We hadden er weer een tochtje van 3 a 4 uur opzitten! (via de korte route kost het me meestal iets meer dan een uur)