Zonneschijn en regen

Ik ga natuurlijk niet klagen over het weer! Maar het is wel een heel bijzondere zomer, hier. Iedereen die ik erover spreek moet beamen dat het wel heel vochtig is, bijvoorbeeld. En dat er weinig zonnige dagen zijn, en ook dat de temperatuur aan de lage kant is (ik heb van de week al twee keer de kachel aangemaakt).

Hoe snel het kan omslaan blijkt uit deze foto’s.

Om één of andere reden had ik ’s ochtends om 11 uur deze twee foto’s genomen.

En om een nog veel onduidelijkere reden had ik dat ’s middags om 2 uur weer herhaald.

De interessantste foto’s ontstaan altijd toevallig.

Welcome swallows

Even terug in de tijd. Al een paar maanden geleden merkte ik dat de zwaluwen die we hier hebben – welcome swallows (Hirundo neoxena; in goed Nederlands: welkomzwaluwen) – en die normaliter vooral op de powerlines zitten, soms ook op de reling van het deck zitten, en soms zelfs gewoon op het deck.

Dat was 15 oktober. Alweer twee maanden terug.
Misschien hebben we al verteld dat die zwaluwen onder de carport broeden? Ze hebben inmiddels jongen en die produceren heeeeel veel viezigheid. Over dat laatste wilde ik het maar niet hebben; we hebben wat voorzieningen getroffen: plastic zeiltjes etc. en daarmee moet het maar lukken. Boeiend is dat dat ene nestje blijkbaar heel veel zwaluwen aantrekt. Regelmatig vliegen er zwaluwtjes rond de ingang van de carport en die gaan dan op het hekje zitten. Ze vliegen – dat is iets minder gezellig – ook voortdurend tegen onze ramen op. Soms houden we de rolgordijnen maar een beetje omlaag, want elke keer die doffe dreunen is ook niet alles…. Ze leren het niet, geloof ik, dat ze niet door die ruiten heen kunnen, maar ze ondervinden er ook niet zo erg veel schade van, denk ik, want ik vind nooit zwaluwenlijkjes.
Goed. Welkomzwaluwen. Schattige kleine zwaluwtjes. Ze lijken wel wat op onze boerenzwaluwen, maar ik schat dat ze wat kleiner zijn.

Vandaag hebben ze een nieuwe attractie ontdekt. M’n auto. Vanochtend zagen we voor het eerst dat ze op de bovenrand van de auto gingen zitten. Niet zomaar eventjes, niet één of twee. Een hele groep, van soms wel tien exemplaren.

We vinden het natuurlijk prachtig. We fantaseren er ook van alles bij, dat die zwaluwtjes weten dat die auto van ons is en dat ze ook weten dat wij vogelvrienden zijn enzo. Maar er is ook een klein nadeel. Daarvan heb ik maar geen foto’s gemaakt. U kunt het misschien wel raden……
En zolang het regelmatig regent spoelt het er wel weer af, zullen we maar denken. Niets kan ons plezier bederven van het kijken naar die prachtige gezellige beestjes.

Een zondagochtend in Tiniroto

Tiniroto. Het einde van de wereld. Wat kan daar nou gebeuren op een zondagochtend? Nou. Dat zal ik vertellen……
Ik zit m’n boterhammetje met pindakaas te eten om acht uur. De zon schijnt al volop. Het belooft weer een mooie dag te worden. Muziekje aan. Even op de computer kijken of er in Europa nog nieuws is. Alleen onbehoorlijke beledigingen van Berlusconi aan het adres van Frau Merkel, maar die schijnen niet bewezen te kunnen worden. De Grieken winnen nog steeds alle populariteits-polls, en in Nederland maakt de hele Nederlandse bevolking zich kwaad over de regering die ze zelf gekozen hebben…..
Dan is er lawaai. Dat gebeurt hier niet zo vaak. Meestal hoor je alleen schapen en vogels. Veel lawaai. En wat je niet voor mogelijk houdt gebeurt: er landt een heli in de voortuin. Zo is het echt. Twintig meter van m’n huis vandaan staat ineens een helicopter. Hij kwam aangezeild over het meer en in een snelle, elegante beweging duikt ie neer op het platte stukje terrein voor ons huisje.
Die heli kwam Diane ophalen. Er moest wat werk geïnspecteerd worden.

Dat gaat op zondagochtend gewoon door, hier. De boer(inn)en gaan hier niet (meer) naar de kerk. Toen Diane me buiten zag staan (op m’n pantoffels), heeft ze even gevraagd of het goed was dat ik meeging. Ik had nog net de tijd om even m’n schoenen aan te trekken en daar gingen we….. Isobel’s cottage flitst onder ons langs. Zo heb ik ons huisje nog nooit bekeken!

(Klik op een foto voor een vergroting; gebruik daarna de -knop van je browser om bij deze post terug te keren)

Daarna richting de paddock waar de crop moet worden ingezaaid (ik geloof nadat eerst alle andere planten met chemische hulpmiddelen zijn verwijderd; maar laat ik niet onaardig doen op deze mooie zondagochtend). Dat is de kant van het dorp uit. Een prachtig zicht op Mount Whakapunake.
Het meer op de voorgrond is volgens mij Lake Rotokahe, dat het dichtst bij Tiniroto Tavern (en dus bij Tiniroto Road) ligt. Maar het gaat allemaal zo snel! En ik moet naar alle kanten kijken. Wat een ervaring.

Dan weer terug richting de Homestead. Op de voorgrond de driveway. Dan Lake Kaikiore. En dan diverse gebouwen. De Homestead, het grote huis links. Meteen daarnaast achter elkaar: ons huisje, het huis van James en Hayley en de sheep yards (dat grote lichte gebouw). En dan helemaal rechts de shearer’s quarters, dat kleine witte gebouwtje. Daartussen ook nog diverse loodsen en schuren.

Hier nog een keer. Op deze foto is ook nog het huis van Ngiho te zien, helemaal links. En hier ook een redelijk beeld van het arboretum: links achter de Homestead.

We vliegen door. De huisjes flitsen onder ons langs. Links de Homestead, daaronder ons huisje. Rechts James’ huis en erachter de workshop en loodsen. Links op de achtergrond een stukje van Lake Karangata. Rechts onderin lopen een heel stel schapen.

We vliegen naar de Hangaroa River

Nog een prachtig uitzicht richting Mount Whakapunake.

Nog een snelle blik op de rivier.

En dan terug…. Achter de gumtrees langs, die hier links op de foto staan.

Een snelle duikvlucht richting de landingsplaats……

(klik op de foto om een animatie te starten)

En we zijn weer veilig aan de grond!

En weg is ie alweer.

En dan heb je voor het eerst van je leven in een helicopter gevlogen. Op een saaie zondagochtend in Tiniroto. Met dank aan the pilot of Ashworth Helicopters.

Nog meer foto’s:
Op mijn Dick Bos-blog (with English subtitles)
en op Hackfalls-blog (id.)

Schapen

De appeltaart en de stoofperen waren gisteren prima gelukt en helaas moet ik melden dat de appeltaart al op is. Er gaan maar 9 stukken uit de taart, tja en das niet echt veel. Dit keer hebben we hem niet samen opgegeten maar is ook een groot deel naar Diane en Steven gegaan.

Schaapjes vanuit de keuken op de kiek gezet

Als ik naar de statistieken van het weblog kijk, zie ik dat er echt een ongeluk of een operatie nodig is om veel publiek te trekken. Nou, in beide hebben we geen zin, dus hou ik het vandaag vooral bij schapen. Ze zijn overal om ons heen en blaten er lustig op los. Vanuit de keuken kan ik ze het best rustig observeren, dan gaan ze niet gauw op de loop.

Een beetje schaapachtig

Vriendelijk

Ondeugend?

Onverstoorbaar

Een beetje vies schaap

Lekker eten

En zo kan ik nog wel even doorgaan, maar mogelijk vallen jullie dan in slaap.

Tui on Kniphofia

Even alleen een link naar een filmpje. Het is zo heerlijk om hier gewoon maar even te zitten en te kijken. Behalve al die bomen is het ook een feest van alle vogels om ons heen. De geluiden van al die vogels zijn vooral in de vroege ochtend geweldig. Dat wil ik binnenkort ook opnemen en jullie laten horen.
Maar ik kom er nu achter dat uploaden van mijn prachtige Tui film niet gaat lukken. Daar hoop ik gauw wat voor te vinden. Nu dan alleen een foto.

Tui op Vuurpijl

Wilma is nu ook in Tiniroto

Ook in Tiniroto

Nou daar ben ik dan eindelijk in Tiniroto. De lange reis is weer achter de rug en al bijna weer vergeten. Ik heb de jaarwisseling in de lucht ergens meegemaakt, maar dat speelt in een vol vliegtuig helemaal geen rol. Iedereen is gewoon bezig om de tijd uit te zitten en zo mogelijk nog wat te slapen. Verder niets.

Met het winterse landschap nog vers op mijn netvlies, lijkt het allemaal niet echt. Overdadig veel groen en bloemen. De temperatuur is heel aangenaam en we rijden aan het einde van de middag nog even met de mule door het arboretum. Onderweg raap en pluk ik wat overheerlijke pruimen.

Van een Albizia (zijdeboom) heb ik getracht foto’s te maken, hij stond zo prachtig te bloeien. De overzichtsfoto was geen succes, maar de bloemen zelf staan er prachtig op. En hiermee zat de hele boom dus vol.

Albizia koreana

Zaterdag hebben we ons erg rustig gehouden. Ik heb behalve mijn zorgtaken, die ik natuurlijk meteen braaf op me heb genomen, weinig gedaan. Een beetje bijkomen van de reis. Wel ben ik nog even op zoek gegaan naar een perenboom die we 2 jaar geleden hadden ontdekt. Daar hingen toen zo ontzettend veel peren aan, de takken bogen bijna tot de grond daardoor. Nu kon ik dat ding weer helemaal niet vinden, ondanks dat ik de plattegrond en de catalogus bij me had.

Vandaag is de hele dag bewolkt geweest en het heeft zelfs een beetje geregend, daar zitten ze hier met smart op te wachten. Vanavond, net voordat het donker werd, brak de zon nog even door en dat was wel een bijzonder gezicht.

Nog net een klein beetje zon